Deze voorstelling laat vanuit het perspectief van een jongvolwassen mantelzorger voelen wat er allemaal met je leven gebeurt als een naaste langdurig ziek wordt, zonder uitzicht op genezing. Wat als dit 15 jaar duurt? Hoe kan de zorgverlening hiermee omgaan? Hoe kan een school hier beter op inspelen? Het gaat om grote steeds wisselende vraagstukken, maar ook om kleine dingen als dat er nooit meer boven op de kast wordt schoongemaakt als je het niet zelf doet….
Toen Sylvia Wardenaar, theatermaker, 15 jaar werd, kreeg ze een ongewenst cadeau. Haar moeder bleek ziek. Ze had borstkanker. In eerste instantie leek dat nog te genezen, maar helaas. Niettemin leefde haar moeder nog vijftien jaar.
Voor Sylvia was dit een moeilijke periode. Want terwijl ze zelf volwassen werd en een eigen leven wilde opbouwen, was daar altijd die zieke moeder, die zorg nodig had. Dat leverde soms veel frustratie op, maar ook mooie momenten, want nog steeds bewondert Sylvia haar moeder om de kracht en positiviteit waarmee ze haar leven vorm bleef geven.
Ze zorgde en was dus mantelzorger, maar het was zoveel meer. Daarom bedacht zij het woord “SCHADUWZIEK”, voor iedereen die te maken heeft met een zorg intensieve naaste. Want naast het zorgen, de dubbele agenda, de onzekerheid en alle liefde voor de ander, is er ook het gevoel zelf ziek te zijn: Schaduwziek.
Wat als ze zeggen dat je moeder doodgaat en het nog 15 jaar duurt?
Wat als je steeds moet leven met onzekerheid?
Wat als je wel alles weet over chemotherapie, bestralingen, pleisters plakken en iemand naar de wc helpen, maar niet je wiskundetoets hebt geleerd?
In 2009 publiceerde Sylvia het boek Schaduwziek, waarin ze verslag deed van vijftien jaar mantelzorg en Schaduwziek zijn. Nu maakt ze een theaterversie, voor iedereen, maar met name ook voor (jonge) mantelzorgers en hun omgeving. Om ze een hart onder de riem te steken. Om ze te laten zien dat ze niet alleen zijn. Om te laten beleven dat er hele zware, maar ook hele mooie momenten zijn. En om tips te geven en daarna met elkaar in gesprek te gaan. Over de worsteling om ook tijd voor je jezelf te hebben/creëren. En over hoe de omgeving de Schaduwzieke mantelzorger kan helpen. Kom niet koffie drinken, kom koffie zetten!
