Maarten, een sympathieke jonge man, was alweer de derde nieuwe vrijwilliger die ik in korte tijd inwerkte. We zouden die avond met z’n tweeën staan om de dranklustige toeschouwers te bedienen. Circaso speelde in de grote zaal, leerlingen van de circusschool die allerlei acrobatische toeren uitvoerde.

Ondanks dat er hier of daar stiekem een balletje wegrolde, vond het publiek het prachtig. En dat is niet gek, met alle indrukwekkende stunts. Het was een goed gevulde zaal met veelal familie en kennissen.

Terug in de foyer was Maarten een boek aan het lezen van de filosofische schrijver Georges Bataille, Het Blauw van de hemel. Het trok m’n nieuwsgierigheid en ik vroeg aan hem wat hij zo allemaal deed. Op het ogenblik was hij bezig met een studie project aan de Utrechtse universiteit naar  Iranese middeleeuwse literatuur en geschiedenis. Hij had daarvoor o.a. filosofie gestudeerd in Leiden. 

Met enige trots vertelde ik, alsof ik hierdoor enig gewicht in de filosofische schaal kon leggen:  “Bij ons speelt op het tafeltennis een Turkse vrouw, die enorm goed kan tafeltennissen (zij was vroeger ook jeugdkampioen van Turkije). Zij had zich helemaal op de filosofie gestort en raadde me aan om Nietzsches tranen van Irvin D. Yalom te lezen en het werk Van Emil Cioran – een Frans-Roemeense filosoof – waar zij een groot fan van is.”  

Cioran zei hem niet zoveel, Nietzsches tranen wel, wat een klassieker in de filosofische wereld bleek te zijn. “Je wordt niet vrolijk van Ciorans boeken, hij is een doemdenker over de mensheid. Waar hij geen goed woord voor over heeft. Maar kom op, we moeten aan de slag, de zaal zal zo leegstromen en we moeten flink aan de bak” zei ik. 

Ik zou de kassa doen en Maarten zo nodig helpen in de bediening. Op een gegeven moment stonden er twee kopjes koffie en een flesje fris op de toonbank.  
“Van wie zijn de koffie en fris?” 
“Van een vrouw die een pasje aan het halen is. Ze dacht dat ze contant kon betalen,” zei Maarten. 

Een wat verhitte vrouw kwam met een creditcard in haar hand aanlopen, en ik rekende twee koffie en fris met haar af. Zij legde haar kaart op de pinautomaat maar die gaf een error.  

“Ik zei toch dat ik maar één koffie en één fris wilde,” zei ze verwijtend, alsof wij haar probleem moesten begrijpen.  

“Goed,“ zei ik, pakte één van de kopjes van de toonbank weg en sloeg daarop één koffie en één fris aan.  

Nu lukte het haar wel om te betalen. Ze pakte de koffie en het flesje fris en liep zichtbaar opgelaten weg, alsof ik haar gekwetst had. Tijd om daarover na te denken was er niet, want de rij voor de toonbank was behoorlijk gegroeid.  

Het zat me niet lekker, zeker toen het weer rustig was en Maarten zei: “Waarom heb je de koffie niet gewoon meegegeven? We kunnen er verder toch niks mee.”  

Ik pakte een nieuw kopje koffie, legde een koekje en cupje koffiemelk op het schoteltje en ging op zoek naar de vrouw. Ze zat aan een tafeltje met – waarschijnlijk – haar moeder en dochter die zojuist had opgetreden. “Wilt u nog de koffie?”  

”O, wat aardig! Hartstikke bedankt. 

Ze fleurde helemaal op. Toen de foyer leegstroomde kwam ze met een blij gezicht de lege kopjes en het flesje terug brengen. 

“Nogmaals bedankt, en wat een leuk theater hebben jullie toch, hier komen we zeker terug.” Maarten genoot en ik was blij dat ik mijn ziel niet hoefde te belasten. Die had het de laatste tijd toch al zwaar genoeg. Ging het altijd maar zoals je iemand onbedoeld gekwetst hebt en door een simpel gebaar of corrigerende woorden het weer recht kon zetten, dacht ik. 

Tijd om daarover te filosoferen was er niet want we verhuisden naar beneden om in het theatercafé het publiek uit het ketelhuis te bedienen, waar Droom Depot speelde. Ik weet niet wat de dromen allemaal teweeg hebben gebracht, het bracht in ieder een ware gember- en muntthee–golf mee dat goedgevulde bak tot het laatste blaadje deed verdampen. Ook hier stonden we schouder aan schouder en na afloop dronken we nog een biertje en filosofeerden nog wat na, over de impact van een simpel kopje koffie. Een top avond!