De film gaat over een groep meisjes die in een afgelegen dorp in het zuiden van Egypte zich afzet tegen tradities door een volledig vrouwelijke straattheater groep vormen. Ze willen actrices, dansers en zangers worden. Met hun optredens kaarten ze thema’s zoals het patriarchaat, vroegtijdig huwelijk en de strijd voor zelfbeschikking aan. De film verkent de complexe en uiteenlopende manieren waarop elk meisje opgroeit, romantische relaties aangaat en de sociale verwachtingen van vrouw-zijn confronteert.

Na de film hield Hiba Hatem een monoloog. Een persoonlijk verhaal over haar moeder die op haar 14e moest trouwen en wilde dat Hiba niet hetzelfde lot zou overkomen als haar.

Tijdens het nagesprek worden ervaringen gedeeld. Iemand vond het onroerend dat de film klein begon met een gesprek tussen de hoofdpersoon en haar broer met wie ze haar droom deelt om in Cairo te gaan studeren. Bijzonder om te zien hoe betrokken een vader is bij zijn dochter en haar vraagt of ze wel echt gelukkig wordt als ze met haar vriend gaat trouwen. Dat het hem echt om zijn dochter gaat. Er werd verwacht dat het haar vader meer om het trouwen zou gaan. Kippenvel kreeg iemand toen de hoofdpersoon besloot haar droom te gaan waarmaken en in Cairo ging studeren. Dat ze ons meenam hoe moeilijk ze het vond om die stap te zetten en te beseffen dat ze dan niet meer terug zou keren naar haar geboortedorp. Iemand anders zei dat met de film de jeugd van de meisjes werd afgesloten. Het einde van de film stelde mij gerust: Een nieuwe groep meisjes volgden hen op en gingen door met straattheater. Hopelijk wordt zo het straattheater voortgezet van generatie op generatie en blijven thema’s bespreekbaar.